Relacje

Ludzie siedzą przy stole. Palą się świece. Wszyscy piękni i uśmiechnięci. Uśmiech długo ćwiczyli przed lustrem.
Patrzą na siebie, wymieniają uwagi i leniwie przeżuwają przystawkę. Smaczna, nieprawdaż?

Przy innych stołach ludzie z równym zaangażowaniem pokazują wypielęgnowane zęby. Jedni patrzą na drugich i myślą, że ci drudzy to taka ładna para, rodzina, grupa przyjaciół. Jednocześnie uśmiechając się myślą, że właściwie to niewiele mają do powiedzenia swym współbiesiadnikom. Brakuje jednak odwagi, by przerwać miło płynącą rozmowę o królestwie Merina  ( a kogo to interesuje?).

I tak toczy się to życie w strefie konwencji. Mało jest realnych, bliskich, oddanych relacji, ale dba się o pozory.

Łatwiej się żyje, gdy pozory są zachowane. Znaczniej trudniej jest wówczas, gdy pozory stają się nieznośne.

Trudniej się też żyje, gdy nie ma już kojącej wiary w dobrego Boga. Wówczas pozostaje pustka i przerażająca świadomość nieznośnej obojętności świata.

A wszyscy uciekamy od tej świadomości. Życie na trzeźwo jest prawie niemożliwe do przeżycia.

Koniec świata 2012

Koniec świata Anno Domini 2012.

Żadnego końca świata nie będzie. Nie będzie tak prosto, że świat się skończy i już.

Świat kończy się za każdym razem,kiedy zapominamy o drugim, kiedy nasze durne ego jest ważniejsze niż ten, który jest obok.

Świat odradza się ilekroć przełamujemy swoją dumę, uprzedzenie, egoizm.
I tak trwa to już od lat i trwać będzie tak długo, jak długo będzie chciało nam się być każdego dnia choć trochę lepszymi ludźmi.

Zimowe słońce świeci za oknem, końca świata nie ma.

Weekend pełny wrażeń

Cały czas oscyluję pomiędzy pisaniem o tym, co ogólne, a tym, co szczegółowe. Pomiędzy obserwacjami sfery publicznej, a obserwacjami swojego wnętrza ....wciąż brakuje mi właściwej formuły.

Weekend bardzo intensywny. Zaczął się w kinie - film Bojana Vuletica "Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową". W kinie, które przez wiele lat należało do moich ulubionych w Warszawie - w Lunie. Zawsze powracam tam z sentymentem. I lubię to, że nie ma tam tłumów.

A film? Czy cokolwiek mogło się po takim filmie potoczyć inaczej? Belgrad - miasto miłości, emocji, muzyki, szalonych toastów i picia na umór. Miasto, w którym się nie zasypia. W tym mieście człowiek pada. Pada ze złości, z niemożliwej miłości, z nadmiaru namiętności, z wielości wlanych w gardło litrów. Wspaniały film dla tych, którym brakuje w zachodnim, ułożonym (przynajmniej z pozoru) świecie, szaleństwa, prawdy i chaosu.

A potem wizyta w gruzińskiej knajpie - zbyt wczesna jednak chyba  była pora, a może nie ta szerokość geograficzna; dość, że nie miejsc nie było, a na parapecie czy na żyrandolu jeszcze napitków nie serwowano.
Czy to jednak problem? W innej scenerii wino zostało wypite. Dużo tego wina było...I choć tańców nie było (a szkoda), to emocje były.

A rano trzeba było wstać, walczyć z uporczywym bólem głowy i pędzić na śniadanie. I tu obserwacja ogólna: jeszcze dwa, trzy lata temu śniadania w knajpkach były czymś dosyć egzotycznym, a teraz? We Wrzeniu Świata miejsc nie było;wygrywa więc Powiśle i O Obrotach ciał niebieskich - tam, fartem  udaje się nam zająć miejsce. A miejscówka jest całkiem miła i dobrze karmią.
Dwie godziny drzemki  po śniadaniu i trzeba wbić się w garnitur i pozostając w muzycznym klimacie ( wciąż w uszach pobrzmiewały mi pieśni chór z filmu Vuletica) kierować się na piękny, krużgankowy dziedziniec Politechniki Warszawskiej, by posłuchać  muzyki Bernsteina w West Side Story! Miły wieczór i miły koniec intensywnego weekendu!
A dziś poniedziałek - już bez muzyki....:-(

Dlaczego lepiej robić zakupy on-line?

Dlatego, że jest szansa, że nie spotkamy sprzedawcy....sprzedawca bowiem może nam wprawdzie pomóc ( w końcu taka jest jego rola), ale może nas także zirytować!
Oczywiście, znowu będę słyszał, że jestem pieniaczem, że te drobnostki nie są istotne etc Nie są, to prawda, ale składają się na całość zwaną życiem. A owo życie byłoby przyjemniejsze, gdyby takie drobnostki zaskakiwały nas pozytywnie, a nie negatywnie.

Znany sklep z zabawkami - jeden z największych w Warszawie! Grzecznie pytam sprzedawczynię, gdzie znajdę harmonijkę; primo zabawka to na tyle tradycyjna, że trudno uwierzyć, że w tak dużym sklepie jej nie ma, secundo w sklepie internetowym tej sieci jest dostępna; Pani odpowiada, że nie ma i nie ma ochoty wdawać się w dyskusję czy były, czy będą, czy są może w innym sklepie ...twierdzi, że takich zabawek nie mieli....
Jak to możliwe, że w sklepie istniejącym od 35 lat nie słyszano o harmonijce?

Nie dowierzam sprzedawczyni i oczywiście po 30 minutach krążenia po sklepie znajduję harmonijkę. Na wszelki wypadek biorę trzy sztuki i pokazuję miłej sprzedawczyni.
Pytam: Czy będzie Pani tak miła i powie mi co to Pani zdaniem jest?
Odpowiedź: Harmonijka;
No właśnie; a 30 minut temu twierdziła Pani, że nie znajdę w tym sklepie harmonijki....

Oczywiście nie usłyszałem słowa "przepraszam", bo jak mi wyjaśniła sprzedawczyni, chciała mnie na koniec przeprosić, a powiedziała, że nie ma, bo myślała, że pytam o większe harmonijki, które były ( jakie kurka większe, czy ja określałem wielkość harmonijki? czy harmonijki dla dzieci są w dziesięciu rozmiarach? czy nie usłyszałem, że nie ma i nie było żadnych?)
Powiedziałem sprzedawczyni, że słowo "przepraszam" powinno paść na początku; oczywiście, gdybym nie domagał się przeprosin, to w ogóle bym słowa "przepraszam" nie usłyszał. ....Przykre, ale prawdziwe!

Humor poprawia mi za to, sprzedawca ze sklepu Traffic - od razu widać,że chce mu się pracować. Na prośbę o książkę/przewodnik po Meksyku otrzymuję kilka przewodników i kilka książek. Chce mu się szukać i proponuje jeszcze albumy. I co? można? Można! Aż miło się w takim sklepie kupuje!

A najlepiej powiedzieć zakupom NIE! Zaoszczędzimy w ten sposób pieniądze, zdrowie i czas!

Notatnik

napisać o

.....religii na maturze
.......pułapkach sumienia
..........dyskryminacji w kościele
............ pisarskim stylu jednego ze znanych dziennikarzy
......... ..... blogach znanych
................. świętach i aktach miłosierdzia
.......................wrażeniach z lektury Baumana

Zobaczymy na co starczy czasu....

Cykl Emocje II

Pisać mi się nie chce. Z tyłu głowy pobrzmiewa: " (...) żeby się nam chciało chcieć". A co zrobić jeśli się nam nie chce?

Jakieś ogólne zniechęcenie, zmęczenie i brak energii. Kiepski stan. Nic gorszego niż brak emocji, niech będą złe albo dobre, ale niech będą.

Pozostają do opisania absurdy egzaminacyjne. Trudno je opisać, bo system wymęczył mnie na tyle, że po wyczekanym: "wynik egzaminu pozytywny", nic poza wykrztuszeniem "dziękuję" się we mnie nie zadziało. Refleksyjnie oczywiście narodziła się ulga i radość, ale spontanicznie nic, wielkie nic....

System zmęczył mnie tak, że wiedziałem,że albo ja, albo oni. Kiedyś sądziłem,że po jednej stronie są prawi egzaminatorzy, a po drugiej są egzaminowani i jeśli tylko ci ostatni dobrze się przygotują to oczywiście zakończą egzamin z wynikiem pozytywnym. Teraz już wiem, że sytuacja jest bardziej złożona.

Dosyć dziwne jest to, że egzamin państwowy na prawo jazdy, choć obiektywnie jeden z prostszych, jakie w życiu człowiekowi przychodzi zdawać, dla wielu pozostaje tym najstraszniejszym. Ludzie nabawiają się wrzodów, nerwy tracą, a biznes się kręci...bo każdy niezdany egzamin to kolejna opłata...gdyby w ten sposób funkcjonowały uczelnie wyższe, to z pewnością ich sytuacja finansowa byłaby doskonała.

System choć odświeżony, zachował w swych szeregach także tych, którzy pracowali jako egzaminatorzy lat temu dziesięć i piętnaście temu (może stąd te straszne, smutne miny; bo rzeczywistość już jednak inna..)...a jak kiedyś bywało?...i wówczas jakoś nikt nie mówił o bezpieczeństwie, a teraz nagle wszyscy (niby) troszczą się o to,żeby byle kogo na ulice samochodem nie wypuścić. Należy więc delikwenta przywitać miną pracownika zakładu karnego, zestresować i wykazać, że nic nie umie.

Oczywiście należy oddać sprawiedliwość tym egzaminatorom, którzy nie zapominają o kulturze, dobrej atmosferze i  obiektywizmie. Skłonny jednak jestem stwierdzić, że stanowią oni mniejszość. A panie z kas w ośrodkach egzaminacyjnych (w większości) można by żywcem przenieść do Muzeum Komunizmu.

Wszyscy władni powinni zastanowić się nad tym, co jest z tym egzaminem nie tak? Zdawalność mała, atmosfera w większości przypadków okropna, bezpieczeństwo na drogach pomimo nowych form egzaminowania nie zwiększyło się drastycznie, narzekających na ten egzamin tysiące.... I niby tak wszyscy bez powodu narzekają od lat?

Dobrze, że mam to za sobą i dobrze,że nie znienawidziłem całego świata przy okazji; a ten katolik, który mi kiedyś obiecał, że poćwiczy ze mną skręty, a potem w zabieganiu swoim biznesowym o sprawie zapomniał, niech pamięta, że trzeba się z braku pomocy bliźniemu wyspowiadać:-) Bliźni sobie poradzi, ale odnotuje, taka już marna natura bliźniego....

Cykl Emocje I

Potrzebuję czasu, by wszystko przetrawić. Przetrawić i jakoś opisać. Znacznie trudniej opisuje się radość, ale przecież egzamin na prawo jazdy w Polsce to nie tylko radość, to także radzenie sobie z dziesiątkami absurdów. Zanim jednak wszystkie absurdy opiszę, publikuję fragment zapisu swoich emocji - wcześniej dostępny tylko w korespondencji mailowej.

Czyli o przemianach swojego "ja" i odkrywaniu siebie:

Nie umiem wyrażać entuzjastycznie emocji - ani nie skaczę z radości, ani też nie demoluję pokoju ze złości. Pomimo dosyć rozwiniętej umiejętności odczuwania, szybko potrafię przejść do porządku dziennego nad sprawami wieloma. Ani nie skakałem z radości po ujrzeniu swych ocen z egzaminu maturalnego - może dlatego,że były tak nudno jednorodne: same piątki; ani też nie rozpaczałem jak się na psychologię nie dostałem. Nie dostałem się, to się nie dostałem i tyle. Owszem tam, gdzie mogę coś  zdziałać, szczególnie jeśli działam na rzecz innych emocje się pojawiają i nie ma: "nie da się". Zwykle jednak poziom wyrażania emocji mam niski. Aż tu nagle, w ubiegły piątek wielka niespodzianka - okazało się,że złość, bezradność, wkurwienie, by nazwać rzecz po imieniu, wyrażać potrafię. Było głośne kurwienie i NIE, NIE, NIE; a potem chodzenie po ulicach i brak zgody na to,że tak się sprawa potoczyła. Zaskoczyła mnie moja reakcja bardzo - czyżby to oznaka, że pierwszy raz w życiu mi na czymś bardzo zależało? Tak czy siak, poznałem 1) nowy wymiar siebie 2) doświadczyłem, jak coś bardzo w sumie błahego może być dla kogoś ważne i jak wielkie emocje w człowieku drzemać mogą. A wszystkiemu winna pięćdziesiąta minuta egzaminu praktycznego na prawo jazdy, egzaminu właściwie już zdanego, a tu taka niespodzianka. Chwila nieuwagi i szansa na poznanie nowego wymiaru swojej osobowości.

To wówczas poczułem, to, czego już dawno nie odczuwałem. Poczułem, że stała mi się jakaś wielka niesprawiedliwość! A Panu egzaminatora, który taką dawkę emocji mi zafundował ( oczywiście w trosce o mienie państwowe i bezpieczeństwo) grzecznie dziękuję i myślę,że coś w wypowiedzi internautki "Mam nadzieję, że tych panów nieżyczliwych to sprawiedliwa karma kiedyś dopadnie..." jest na rzeczy.

Filharmonia

Orkiestra stroi instrumenty. Powoli schodzą się ludzie: w średnim wieku, młodzi, i bardzo młodzi, ale także, a może przede wszystkim ludzie w podeszłym wieku. Jest kilka osób poruszających się o kulach, a także kilka poruszających się na wózkach inwalidzkich.

Dlaczego lubię Filharmonię? Odpowiedź jest oczywista - bo można tam posłuchać wspaniałej muzyki. Zobaczyć na własne oczy, jak z instrumentów wydobywają się przeróżne dźwięki układające się w coś niezwykłego.

Lubię jednak w Filharmonii coś jeszcze...lubię to,że jako jedna z niewielu instytucji kultury przy rozsądnych cenach stosuje tak duże rabaty dla seniorów (50%) < a także dla młodzieży szkolnej i studentów>, że nawet ci, których emerytury są niewielkie mają szanse posłuchać pięknej muzyki w dobrym wykonaniu. Jeśli osiągnęło się stosowny wiek, można rozkoszować się słuchaniem cudownej muzyki już za kilkanaście złotych.



.

Czasami jestem złośliwy...trochę...

Czytam poważną książkę. Pełne skupienie zostaje zakłócone telefonem z firmy ubezpieczeniowej. Czy mogę zająć chwilę? Tak, ale bardzo krótką.
Rozpoczyna się recytowanie formułki ze skryptu i zapraszanie mnie na spotkanie z przedstawicielem, podczas którego dowiem się, jak odkładać środki na przyszłą emeryturę etc
Po trzech minutach nie wytrzymuję i przerywam monolog ( jak się okaże tylko na chwilę) krótkim pytaniem: "A czy dowiem się jak zarabiać owe środki?"
Cisza...nie przewidziano takiego pytania w skrypcie....po chwili monolog rozpoczyna się na nowo ( czy napisano w skrypcie: powtórz potencjalnemu klientowi wszystko jeszcze raz?);
Przerywam (uprzejmie) raz jeszcze: " Przepraszam, ale nie odpowiedziała Pani na moje pytanie". Odpowiedź: " no nie wiem". Cóż, muszę zatem podziękować za rozmowę.
Wiem, wiem, trzeba być wyrozumiałym i  życzliwym, ale czasem każdy ma gorsze dni.

Czy się czepiam?

Może się czepiam, może należy skoncentrować się na miłej konwersacji i nie zwracać uwagi na szczegóły. Rachunek sam się jednak nie zapłaci, a jak Polak płaci, to wymaga... Są jeszcze inne przyczyny "czepiania się":
1) jak ktoś jest znany z robienia rewolucji, to przede wszystkim wszystkie konieczne rewolucje powinien najpierw przeprowadzić u siebie
2) kto wie, co przyniesie los, może kiedyś zajmę się recenzowaniem różnych miejsc - trzeba więc trenować...:-)
No to zaczynamy, na pierwszy ogień idzie obsługa:

a) okazuje się, że trudno oczekiwać, że w drzwiach przywita nas obsługa.... czekamy, czekamy; w końcu samemu trzeba podejść do obsługi

b) pan kelner jest wyraźnie zagubiony i nie do końca wie, które stoliki są wolne, a które zarezerwowane, próbuje to sprawdzić

c) wskazuje w przelocie stolik, ale nas do niego nie odprowadza; niemożliwe jest upewnienie się czy to dany stolik, bo kelner stoi  już do nas  tyłem przy kasie

d) nakrycie nie było przygotowane, talerzyki  do przystawki kelner nie tyle stawia, co rzuca, cóż widocznie bardzo się spieszy

e) kieliszek wina dostaję "przez stół", niby  włoska atmosfera, ale po co spokojnie, obejść stół i podać kieliszek z prawej strony

e) lokal słynie z dekoracji, cóż  jednak po tym, skoro w stroiku świeczka spaliła się już pewnie godzinę temu, a kelner nie widzi potrzeby zastąpienia jej nową; inną świeczkę zapala nam po piętnastu  minutach, kartę też dostajemy po takim czasie, choć tłumów nie ma w lokalu;

f) włoska atmosfera, więc pewnie kelnerzy mają przykazane by się nie spieszyć...wiadomo dolce vitae, niech klienci poczują Włochy... kelner ze reaguje ze spokojem , gdy goście przy sąsiednim stoliku zrzucają kieliszek, ze spokojem, dodać należy,tak wielkim,że zabranie się za sprzątniecie szkła zajmuje mi ponad pół godziny. Nic to,że siedzimy obok...wybór jest prosty chodzenie po szkle lub przedłużenie wizyty (znów na ratunek przychodzi miła rozmowa)

g) ceny mocno restauracyjne, cóż wiadomo... restauracja; nie podoba mi się, choć niestety jest praktyka to co raz częstsza, doliczanie - bez względu na liczbę gości- obowiązkowego 10% serwisu.  W rezultacie restauracyjne ceny stają się jeszcze bardziej restauracyjne... A przecież napiwek powinien być nagrodą, wyróżnieniem za miłą obsługę, a nie obowiązkiem, szczególnie jeśli kelner ma minę pt. "jestem tu za karę".

No dobrze, więcej się już nie czepiam, bo liter alfabetu może zabraknąć....

Cykl: nasze wybory 1

Ciągle musimy wybierać, to truizm. Coraz więcej jednak myśli w głowie kłębi mi się na temat tego, co, kiedy i jak możemy/powinniśmy wybrać; coraz więcej myśli na temat życia i jego celu/braku celu; na razie zapisuję to, co mnie zainspirowało; może potem z tych różnych strzępków, głosów, impresji wypracuję jakiś chwilowy pogląd na tę kwestię.

"Gdzie zatem przebiega granica między prawem do szczęścia i nowej miłości, a krótkowzrocznym egoizmem(...)? Dokładne prześledzenie przebiegu tej granicy jest z reguły uciążliwym zadaniem,ale jednego można być pewnym: gwałcimy ją zawsze ilekroć traktujemy zawiązywanie i zrywanie więzi międzyludzkich jako akty moralnie obojętne i neutralne, ilekroć a priori zwalniamy siebie z odpowiedzialności za skutki owych aktów, zapominając, że jest to ta sama bezwarunkowa odpowiedzialność, której budowanie i pielęgnacja jest, na przekór wszystkiemu, powołaniem miłości" cyt. za Z. Bauman, Sztuka życia, Kraków 2009.

No to już wiem!

I okazało się,że wystarczą blogi. Ciekawość ma została zaspokojona.
K. ( i wcale nie chodzi tu o Obywatela K.) bez względu na to ile miałaby zajęć zawsze coś ciekawego wymyśli, wynajdzie,odkryje, zbada.
Inny świat okazuje się światem zdrowej żywności. Do tej ostatniej odnoszę się podejrzliwie o tyle, że jak tu się zdrowo odżywiać, skoro warzywa i owoce uchodzące za zdrowe, wcale  zdrowe jeśli kupione w markecie być nie muszą.
Okazuje się,że trzeba wejść na kolejny szczebel drabiny świadomego podejścia do życia  i Warszawska Kooperatywa Spożywcza na niego weszła. Nie dość,że  bezpośrednio od rolników, to jeszcze taniej i jeszcze fundusz służący wspieraniu działań na rzecz sprawiedliwości społecznej mają - piękne!

A odnośnie żywności zdrowej i niezdrowej, to przekonują mnie autobiograficzne świadectwa, tych, którzy przez lata odżywiali się żywnością naszpikowaną chemią. Odżywiali się do momentu, aż w organizmie nagromadziło się tej chemii tyle,że ten czy inny narząd powiedział dość. Teraz jedzą zdrową i czują się lepiej - coś w tym musi być!

Wędruję zatem po chleb pełnoziarnisty....

Zaintrygowany

Więcej wiem o Hożej. Gdy przebiegam pamięcią tę ulicę to stare opowieści wracają. Te o fabryce brązów i sreber Braci Łopieńskich (wciąż można odwiedzić sklep należący do potomków rodziny przy Poznańskiej 24), te o rodzinie Orgelbrandów ( Samuel Orgelbrand wydał nie tylko dzieła Kraszewskiego, ale i 28 - tomową Encyklopedię Powszechną).
Znam też Hożą współczesną tą z oknem życia i tą z  Apartamentami Hoża 55. Inne światy - świat starej Warszawy, świąt nowej Warszawy.
O Wilczej wiem mało. Bywałem wprawdzie w antykwariatach, które znajdują się przy tej ulicy (choć z tego obszaru od razu w głowie odzywa się Antykwariat Troszkiewiczów przy Wspólnej), byłem też u Znajomych Znajomych, a nawet jeszcze historia o słynnej, przedwojennej cukierni Wojciecha Herbaczyńskiego w świadomości mej się tli. Bardziej jednak intryguje mnie mailowe doniesienie o odkrywaniu innego świata na Wilczej, enigmatyczne sformułowanie wywołało mą ciekawość. Nie ma rady, trzeba zadzwonić i dopytać:-)

Blogoznajomości

Artyści mają blogi, publicyści mają blogi, znajomi mają blogi, wszyscy mają blogi..no może nie wszyscy, bo niektórym wystarcza facebook.

Spotykam przyjaciół w realnym świecie, kultywuję życie rodzinne, ale coraz częściej zdarza mi się "być w kontakcie" z ludźmi w jakimś sensie dla mnie ważnymi za pośrednictwem blogów. Zaglądam, czytam i czuję się trochę tak, jakbym do nich zadzwonił.

Nie jestem zwolennikiem tej formy znajomości, ale może to znak czasu. Może życie przyspieszyło już tak bardzo,że nie ma już czasu na spokojnie picie kawy, szachy i fajfy. Skoro taki czas, to cieszę się i z blogoznajomości.

Czytanie rozkładu jazdy

Dobiegam, słyszę sygnał, jeszcze próbuję wskakiwać...to jednak nie metro, a konduktor wcale nie wygląda z pierwszych drzwi. Żegnają mnie twarze, które szczęśliwie napawają się ciepłem pociągu do którego nie dane było mi  wskoczyć..cóż trzeba czekać na następny.

Nie jest najgorzej, bo ani nie błądzę, ani też nie mam żadnych problemów z odczytaniem rozkładu jazdy. Po chwili zastanawiam się jednak czy zawdzięczam to wyjątkowej inteligencji czy temu,że rozkład służył mi tylko za potwierdzenie tego, co sprawdziłem w necie. Trzeba się będzie tym rozkładom przyjrzeć. A dlaczego? Bo czas oczekiwania skracają mi trzy sympatyczne niewiasty  - co trzy głowy to nie jedna.... Pociąg ma według rozkładu przyjechać za pięć minut, innej opcji dojazdu nie mają, na peronie są dobrym, więc oferowanie pomocy uważam za zbędne. I słucham przez te pięć minut - bo dzielić można się wiedzą jaki i niewiedzą: "ale ja nie wiem jak się to czyta", "patrzysz na zły kierunek", "czy jest jakaś instrukcja", "patrzysz na przyjazdy"....
I w końcu pociąg nadjeżdża, a rozkład jazdy pozostaje nierozszyfrowany. Czy jest tak zawiły? (Nie wykluczam) Czy to rozkład dla ludzi z przedwojenną maturą? (tyle ostatnio utyskiwania na poziom polskiej edukacji) Czy może pora była zbyt późna?

Życie i bliscy

 W gościnnym domu słucham reportażu w I Programie Polskiego Radia. Temat poruszający - opowieść o człowieku, który został skazany za morderstwo. W więzieniu spędził 12 lat. Dopiero po takim długim czasie odnaleziono prawdziwego sprawcę.
Kilka pytań pojawia mi się w głowie: jak funkcjonuje wymiar sprawiedliwości i jak szybko nasze życie może się zmienić ( jakieś Kafkowskie demony się włączają), jaką trzeba mieć psychikę by to znieść, wreszcie, kto jest nam naprawdę bliski i nie da wiary oskarżeniom. Kolejne pytanie, dotyczy tego, kto pomimo naszej winy, przy nas będzie i będzie nas wspierać.

Kino jesienne

Kolejny dobry film w kinie tej jesieni - "Mój rower" Piotra Trzaskalskiego.Myślę o poprzednich filmach tego reżysera, oglądam ten najnowszy i dochodzę do wniosku, że twórca  ten ma niezwykłą umiejętność mówienia  w prosty sposób o rzeczach ważnych. Nie ma patosu, a jest to, co porusza i wzrusza.Jest też jakaś ludzka życzliwość w tych opowieściach
Zdecydowanie trzeba obejrzeć "Mój rower" - obok doskonałego humoru, mamy  opowieść o rzeczach istotnych, może nawet o rzeczach najistotniejszych! A do tego doskonała oprawa muzyczna i piękne zdjęcia!

Radość

Wciąż szukam odpowiedniej formuły dla bloga. Z jednej strony mają pojawiać się tu obserwacje świata, scenki rodzajowe, absurdy, metafizyka codzienności.... z drugiej zaś nie mogę powstrzymać się od zapisywania tego, co w danej chwili mnie porusza, a co choć źródło ma w świecie zewnętrznym, to jednak bardziej dotyczy mego świata wewnętrznego niż sfery publicznej. Dziś w głowie dwa takie wydarzenia:

1) narodziny nowego członka szacownej rodzinny B. - olbrzym, choć mnie nie przebił; radość ogromna i coś co mnie zawsze w moim postrzeganiu świata zaskakuje: jakaś czysta radość ze szczęścia innych i wzruszenie;
Ilekroć myślę o narodzinach, to dochodzę do wniosku,że jest to jeden z najbardziej niesamowitych momentów, jakie człowiek może obserwować. Nowe życie, nowe marzenia; jeszcze nie wiadomo, kim będzie ten nowy obywatel świata, co go w życiu spotka, jakim człowiekiem będzie etc A przede wszystkim to doświadczenie cudu życia.
Odnotowuję w pamięci, że. T. urodził się 16. XI (Dzień Tolerancji), a jego starszy brat 1. XI - wszystko wskazuje na to,że będą to wielcy ludzie - materiał genetyczny mają w końcu zacny, a pewnie i daty urodzin nie są przypadkowe.

2) Wczoraj napisała M. - lubię jej maile i lubię jej słuchać i lubię na nią patrzeć, jak starannie dobiera słowa, układając swe zawsze nienagannie umalowane usta w nowe kształty. Bez wątpienia to jedna z najciekawszych osób, jakie dane było mi w życiu poznać; choć zarówno ja i jak ona na pewnym sylwestrowym party lat temu kilka, pojawiliśmy dosyć przypadkowo. A może nie ma przypadków.

Tolerancja

Dziś Międzynarodowy Dzień Tolerancji.

Powraca pytanie: jak to z naszą tolerancją jest? Dla jednych to znienawidzone słowo, dla innych coś oczywistego, choć chyba rzadko mamy ową tolerancję uwewnętrznioną. Inność budzi nie tylko zaciekawienie, ale i strach, a ten często przekłada się na agresję.
Z przerażaniem słucham, że ktoś w szkole jest piętnowany za to, że ma rude włosy, albo dlatego,że pochodzi z Azji; o dziwo piętnowani są nawet ci, którzy pochodzą z tego samego kontynentu, tyle,że z innego kraju.O innych powodach do prześladowania nie wspomnę; A grono pedagogiczne pozostaje bezradne....

A jakie są wyniki radiowej sondy na temat tolerancji?

Okazuje się,że najbardziej tolerancyjna jest  najstarsza z zapytanych. Może jest tak,że mądrość zdobywa się z czasem (choć niestety nie jest to udziałem wszystkich) i z czasem człowiek potrafi oddzielić to, co naprawdę ważne, od tego, co zupełnie nieistotne. Z czasem przybywa nam doświadczenia i potrafimy z większym dystansem spojrzeć na życie.

Działaj!

Człowiek biegnie, machina życia wprawiła go w ruch, biegnie, a co się stanie, jeśli nagle wypadnie z toru?
Stagnacja, bezruch, brak motywacji, zanik ambicji.

Coraz częściej słyszę od ludzi: nie chce mi się, nie mam siły, poszukuję motywacji do działania.

Co ciekawe owa niemoc dotyka często ludzi, o których skłonni bylibyśmy sądzić,że mają wszystko, by wieść szczęśliwe życie. O przyczynach tego zjawiska nie czas dziś rozważać, lepiej zająć się radą.

A rada jest banalna, ale innej chyba nie ma! Masz człowieku nogi, ręce, głowę to działaj! Działaj, bo jesteś to winny światu. Światu, który jest piękny i nie przestaje nas zaskakiwać! Stań przed lustrem i powtarzaj jak mantrę: mogę, umiem, potrafię, nadaje się, zrobię to!
Może nie jesteś najlepszy w  znajomości historii Ameryki Północnej, ale świetnie radzisz sobie z inwestowaniem na rynkach dalekowschodnich! Nikt nie jest najlepszy we wszystkim! Kontroluj to co jest w zasięgu twojej kontroli, a odpuść to, na co wpływu nie masz!

Są wprawdzie jeszcze bardziej przyziemne rady: pomaga kredyt, bo bank nie interesuje się naszym nastrojem i każe do pracy każdego dnia wstać; pomaga też poczucie odpowiedzialności za innych, wreszcie pomaga też rozmowa z mądrymi ludźmi, ale tych coraz mniej...

Blogowania początki

Blogowanie wciąż pozostaje dla mnie dość tajemnicze. Dopiero zaczynam i zastanawiam się czy ta aktywność będzie mnie cieszyła, czy też znudzi mnie po kilkunastu postach.
Moje dotychczasowe spostrzeżenia są następujące: 1) od strony warsztatowej: jest to dobre ćwiczenie pisarskie; nawet jeśli nie wygładzam swych postów to jednak jakieś skupienie pisaniu towarzyszy  2) pewne przywiązanie do swego bloga jednak zaczynam zauważać i odczuwam  potrzebę by co jakiś czas coś naskrobać, nawet jeśli blog pozostaje wciąż bez czytelników  3) coraz częściej pojawia się w mojej głowie pytanie, jak to z tym pisaniem właściwie jest: z premedytacją nie rozesłałem zaproszeń do tych, którzy być może by mnie czytali ( precyzyjnie nie rozesłałem do nikogo); piszę, bo lubię, ale jednak od czasu do czasu pojawia się myśl, że miło by było, gdyby to ktoś jednak czytał  4) obserwuję też, że dużo łatwiej pisze mi się do odbiorcy znanego mi osobiście niż w eter;

Co będzie dalej czas pokaże!

Trwoga

Sala jest zastanawiająco pusta...drugie piętro...czy dystrybutor nie spodziewa się tłumów? czy może oczekuje tych, którzy gotowi są na większy trud i wejście na drugie piętro nie stanowi dla nich żadnej przeszkody? Trud rozumienia i zadawania pytań, na które nie ma odpowiedzi...
Powoli przybywa widzów, sala jednak nie jest zapełniona do końca, kilka rzędów. Są jeszcze tacy, którzy prowadzą wesołe rozmowy i tacy, którzy dźwigają chipsy...

Pustka, końcowe napisy, absolutna cisza w kinie...nikt nie wstaje...nikt nie otwiera drzwi...trwa to kilka minut...

Wstrząs. Najnowszy film Hanekego wytrąca z równowagi, wywołuje jakiś nieokreślony smutek, ból i zmusza do stawiania pytań na które wolelibyśmy nigdy nie odpowiadać. Każe pytać o sens i bezsens, każe odczuwać egzystencjalny niepokój.

.........................
.......................

Kilka myśli Hanekego zapisuję, by je zachować i móc do nich wracać. Cytuję na podstawie rozmowy, którą z Michaelem Haneke przeprowadził Janusz Wróblewski vide Polityka nr 44 (2881) s. 76-77. Zachęcam do lektury całej lektury w archiwum "Polityki"

" Kontakt ze sztuką współczesną nie polega na czerpaniu z niej przyjemności. Specjalizuje się w tym popkultura, oferująca łatwe pocieszenie. Jestem przekonany, że konfrontacja z tym, co wytrąca z równowagi, przed czym chce się uciec, ma sens i swoją wagę, a nawet przynosi w końcu ulgę, bo uświadamia, że nie tylko my się boimy, cierpimy w samotności i przeżywamy coś wyjątkowo bolesnego. Dzięki temu rodzi się poczucie głębszej wspólnoty, solidarności w klęsce i wstydzie"

"Godność wyznacza kierunek działania człowieka. Poddać się, czy podjąć heroiczną walkę, która i tak jest z góry skazana na porażkę? Takiej jest mniej więcej nasze przeznaczenie.Jak ja bym się zachował na ich miejscu?"

"Najważniejszych dylematów istnienia rozum ludzki nie potrafi rozstrzygnąć."

"Świat nie jest i nigdy nie był prosty. Z przeczytanych książek  i obejrzanych filmów jedyną rzeczą, która mi po nich zostaje w głowie, jest wspomnienie trwogi, przytłaczającego lęku, panicznego przerażenia światem, w którym żyję"

Czy żyje się lepiej?

Mój szanowny interlokutor, od którego wiele się w życiu nauczyłem, stwierdził ostatnio:
"Moje wnioskowanie może być obarczone błędem, ale jeśli obserwujemy, że bogaci są coraz bogatsi, a biedni coraz biedniejsi, to pewnie jest tak, że ci pierwsi bogacą się kosztem tym drugich"
Faktem jest,że przepaść między bogatymi i biednymi z dnia na dzień jest coraz większa!
To tak w ramach obserwacji: jak się żyje w Polsce i czy żyje się lepiej? A wam jak się żyje?

Jesień to czas kina!

Jesień to dobry czas na chodzenie do kina. Jest zbyt zimno, by włóczyć się po mieście, a jednocześnie wystarczająco ciepło, by chciało się człowiekowi wyściubić nos z domu. Druga dobra pora to lato. Przyjemnie jest się schronić w chłodnej, ciemnej, kinowej sali przed upałem i odpłynąć w zupełnie inny świat.

Pozostańmy jednak przy jesieni, bo to ta ostatnia skłania mnie by powrócić to magicznego świata kina. Uwielbiam duże, puste kinowe sale. Niestety coraz  trudniej takiej znaleźć - królują multipleksy z nieodłącznym odgłosem picia coli i zapachem prażonej kukurydzy. Kiedyś wspaniała, pusta sala bywała  w Lunie podczas letnich pokazów w porach, kiedy większość ludzi jest jeszcze w biurze. Pamiętam też taką salę z nieistniejącego już kina na rynku Nowego Miasta ( jak się ono nazywało? WARS?) podczas jednego sylwestrowych wieczorów - była to może 16:00, może 18:00. Jeszcze nie Sylwester, ale nerwowo przebiegających po ulicach ludzi w poszukiwaniu szampana czy konfetti było już widać.Pustka w kinie była prawie zupełne, pięć osób ze mną włącznie, skrzypiące krzesła i "Fanny i Aleksander" Bergmana - doświadczenie jedyne w swoim rodzaju.

Wróćmy jednak do jesieni Anno Domini 2012. Co słychać w kinie? Mamy nowego Bonda - Skyfall - nowy, a więc nie stary. Myśląc o starym Bondzie, można powiedzieć tylko to se ne wrati! A jaki jest Skyfall? Ogólnie na plus, choć były dłużyzny i kilka rzeczy było zbędnych. Było też jednak trochę autoironii. Zobaczyć więc warto! No i Stambuł, Londyn, Szanghaj!
Do obejrzenia też "Shadow Dancer" - ciekawy, ale bez szału. A "Miłość" Hanekego jeszcze przede mną - czekam na wstrząs!

Bilet...kupić można....może

W sobotę po 17:00 kupić można wódkę, piwo, sushi, pizzę.. można nawet spróbować kupić udział w marzeniach - kumulacja 30 mln więc obok umiejętności podania właściwych numerów, sprawdzona zostanie też cierpliwość. Kto wytrwa w kolejce, a kto z marzeń zrezygnuje? Spróbuj jednak kupić bilet ZTM! O kioskach zapomnij, wiadomo,że w soboty po 15:00 są już zamknięte, o sklepach w których jeszcze dwa, trzy lata temu sprzedawano przy kasie bilety nawet nie myśl. Pójdziesz, grzecznie o bilet zapytasz, a zostaniesz obrzucony spojrzeniem pt. Idiota, przecież sprzedaż biletów się nie opłaci. Nie opłaci się i kropka, nikt z poczucia obowiązku, że w sklepie powinny być także rzeczy, które są nieco mniej opłacalne dla sprzedającego, ale ludziom potrzebne,biletów sprzedawać nie będzie. Pozostaje autobus - kierowcom też chyba się nie opłaci, bo biletów nie mają. Ale jest przecież jeszcze technika, zawsze gotowa przyjść z pomocą...wystarczy tylko wsiąść do autobusu w którym zainstalowano automat do sprzedaży biletów. Takie proste! Tylko,że na wszelki wypadek automat nie działa! Okazuje się, że nieszczęśników szukających możliwości zakupu biletów jest więcej! Dwie, trzy, w końcu pięć osób! I zawiązuje się wspólnota pokrzywdzonych przez nieczułą maszynę, która myśli, po czym zwraca ( porządna jednak) pieniądze i komunikuje "błąd systemu". Kolejni śmiałkowie próbują! Kolejne przystanki mijają, a wspólnota rośnie w siłę i jest już siedem osób poszukujących biletów. Niektórzy nich jeszcze nieświadomi co ich czeka, debatują czy lepiej kupić bilet jednorazowy  czy dwudziestominutowy czy może dobowy - czy to Pewex by wybierać, przebierać i grymasić? W końcu przełom! Automat wypluwa bilet ulgowy! System nie jest więc błędny, a jedynie niekompletny, bo nie wyświetla komunikatu "brak takiego biletu". Zrezygnowani nieszczęśnicy ustawiają się w rządku, by kupić bilety ulgowe - w końcu ulgowy do ulgowego i mamy normalny.
Znaczniej lepiej działa automat do ładowania kart miejskich umieszczony na przystanku - tu wszystko udaje się bez żadnych problemów! Więcej takich automatów!

Tradycja ma się dobrze, przedsiębiorczość też!

Tradycja ma się dobrze, bo wciąż na cmentarzach tłumy. Walczymy o pamięć z nadzieją, że skoro my pamiętamy to i o nas będą pamiętać. A przecież kiedyś odejdą ci, którzy pamiętają i wówczas co? pustka?
Póki co jednak, tłumnie ludzie przybywają na nekropolie i już w bramie usłyszeć można " Kurwa, gdzie polazła?", a nie co dalej " Nie, on nie zapisał jej mieszkania, sprzedał zanim umarł" etc A to Polska właśnie ... chciałoby się rzec.
A wszystkiemu towarzyszy rozkwit przedsiębiorczości, bo przed bramą witają nas już nie tylko produkowane w domowym zaciszu (pieśń przeszłości) znicze i chryzantemy złociste uprawiane w tunelu za domem, ale i kiełbaski, i pieczyste z grilla i powiewające na wietrze kolorowe baloniki dla dzieci....festyn prawie.... te balony wyjątkowo utkwiły mi w pamięci, bo było ich tyle, że już z daleka było je widać!
A trzy kroki dalej, obok najbardziej okazałych nagrobków, świętują Romowie, którzy oprócz kwiatów zabrali też jadło i wódkę Bols. Wielu taki sposób świętowania dziwi, ale może to sposób lepszy, a i zmarłym pewnie weselej, że bliscy nie marzną tak bardzo. Zresztą czym tu się oburzać, wystarczy u Reymonta przeczytać jak dawniej bywało.
A morał z tego wszystkiego, chyba taki, żeby życie kochać i akceptować je takim jakim jest!

Morze naszej niewiedzy

Żyjemy szczęśliwie i w przekonaniu, że Polska to demokratyczny kraj, w którym szanuje się prawa człowieka. Kraj,w którym ze względu na historię, otwartość na tych, którym jest gorzej, którzy są w swym kraju represjonowani, jest duża. Okazuje się jednak, że chyba tak nie jest. Być może jest tak, że człowiekiem się jest  tu tak długo, jak długo jest się obywatelem. Poruszył mnie artykuł gruzińskiej dziennikarki "Opowiem całej Europie o polskim piekle" (Ekaterina Lemondżawa).Kilka ośrodków dla uchodźców w Polsce, 15 tys. ludzi ( czyli nie setki tysięcy) i okazuje się,że ludzi ci są traktowani tak,że chwytają się głodówki, by ktoś usłyszał o ich cierpieniu. Artykuł wstrząsający, kwestia do przemyślenia, być może żyjemy w morzu niewiedzy.

Trochę z innej beczki

Może już czas zadbać o zwiększenie popularności bloga. Niby człowiek pisze z potrzeby pisania, ale zawsze miło byłoby, gdyby ktoś go czytał. Jak jednak ma ktoś czytać, skoro go tu nie ma. Najłatwiejszym sposobem byłoby pewnie podciągnięcie bloga pod kategorię sex, dorośli, dziewczyny i inne takie. Społeczeństwo dosyć pruderyjne zdaje się być więc chętnie o takich rzeczach by poczytało. Cóż jednak zrobić, gdy o sex aferach i innych ekscesach pisać tu nie zmierzam? Może trochę techniki, nie seksualnej, ot techniki. Bo niby każdy wie na czym jeździ, ale po pierwsze zdarza się, że samochód człowiek pożycza, po drugie zaś sądząc po krótkim internetowym badaniu oczywistość nie jest zawsze oczywista. Cóż więc począć, gdy skończyło się paliwo w aucie, którego jest dla nas nowe i nigdy dotąd go nie tankowaliśmy? Jak odróżnić Diesla od benzyniaka? Zaufać obsłudze stacji? To nie najgorsze rozwiązanie, o ile pracownicy tejże nie są pierwszy dzień w pracy i wiedzą, że niekoniecznie przy wlewie musi się znajdować wlepka ON. Po pierwsze można zajrzeć do karty pojazdu, tam w pozycji P3 jest albo literka "D" dla Diesla, albo literka "P" dla benzyny; po drugie zaś można zerknąć na klapę bagażnika - tam, z dużym prawdopodobieństwem znajdziemy albo "D", albo w zależności od marki samochodu różne kombinacje z "D", typu "TDCi" czy "dCi".A jak już się pomyli, to nie załamywać rąk, tylko pędem, o przepraszam nie pędem, ale telefonem do mechanika - laweta się przyda:-)

Z archiwum pamięci

Dziś krótka i szybka podróż w przeszłość. Doskonale jeszcze pamiętam pierwszy obejrzany w kolorze Teleranek. A potem...kilka inna programów, w tym Wielką Grę. Zawsze wiedza uczestników oraz sposób prowadzenia tego programu przez Panią Stanisławę Ryster  budził mój podziw. Dziś przypadkowo wpadłem na wywiad z Panią Ryster i spontanicznie pomyślałem, że szkoda, że Wielkiej Gry już nie ma. Obejrzałbym ten program z  przyjemnością. Może nawet kupiłbym telewizor, którego od długiego już czasu nie posiadam!
Powraca pytanie o tzw. misję TV i o to, kogo gustom mamy ulegać!

Świat się zmienia

Świat się zmienia to frazes, ale tylko dopóty zmiany te nie dosięgają nas bezpośrednio. Świat się zmienia i albo za nim nadążymy, albo ....zostaniemy wyrzuceni na jego margines. Cały problem polega na tym,że na nic zda się zaklinanie życia i mówienia "to nie mój świat". Świat nie przestanie się od tego zmieniać.
Wkraczam więc do blogosfery. Dosyć niepewnie. Dlaczego? Bo to co z czasem niezwykle proste, na początku mnoży tylko problemy i czas zabiera. Chodzi mi o czystą przyjemność pisania, a tu... trzeba się głowić i wyborów dokonywać. Wpisuję na chybił trafił nazwy darmowych ( tak przynajmniej wierzę) systemów blogowych i okazuje się, że...np trzeba wybrać kategorię bloga, a nie przewidziano kategorii "życie". Przewidziano kategorię "życie codzienne", tak, jakby życie miało się dzielić na codzienne i odświętne. Wracam więc do poprzedniego systemu blogowego, którego nazwa gdzieś mi w głowie świta i ląduję na blogerze. Świat się rzeczywiście zmienia, bo choć tu obsługa jest prosta, to problemem okazuje się wybór nazwy - pierwsze trzy, które przychodzą mi do głowy są już zajęte (nie jesteśmy tak kreatywni, jak chcemy o sobie myśleć). Czwarta, najgłupsza jest trafiona: zamiast maili, bo świat się zmienia, czasu mam coraz mniej ( ciekawe, że każdy łudzi się, że czas można mieć, a przecież czas się przeżywa, a nie posiada), i maili produkuję ostatnio coraz mniej. Będzie więc taki blog - mail ogólny, do znanych mi i nieznanych - z elementami fikcji i nie-fikcji, jak to w życiu.  A że mam tendencję do rozwlekłego pisania,  to tłumów czytelników się nie spodziewam - świat się zmienia i zdaje się, że teraz ludzie wolą krótko i z obrazkiem:-)